Laurent Dallie'nin dediği gibi: 'Hastalık insanın bedenine tesadüfen, kader yüzünden veya organizmanın karmaşık bir işlevsizliğinden dolayı yerleşmez. Tam tersi, hastalık, organizmanın beyin tarafından harekete geçirilen savunma mekanizmasının son derece mantıklı ve kesinlikle tutarlı bir sonucudur. Kontrolden çıktığında ölümle sonuçlansa bile hastalığın temel amacı yaşamımızı kurtarmaktır lya da her halükarda biraz daha fazla yaşamamızı sağlamak). Bunu da başka bir seçenek katmadığında sorunumuza mümkün olan en iyi çözümü bularak yapar."
Bu mekanizma, şiddetli besinsizlik, zehirlenme ve radyasyon vakaları haricinde tüm hastalıklar için geçerlidir.
Bedenimiz, duygusal gerginlikten kaynaklanan şokları ABSORBE ETMEK maksadıyla hastalıkları üretir. Bundan dolayı ben, hastalığa yakalanmış organı 'PARATONER' olarak adlandırıyorum çünkü bu hastalık, bedenlerimizi ani bir çöküşten korur, yani duygusal gerginlikleri bedenimize kalıcı zarar vermeden absorbe eder ve yok eder.
Tabii kalp krizlerinde olduğu gibi kimi vakalarda bedenin bir hastalık ortaya çıkarmaya bile vakti yoktur ve kişi aniden ölür.
Yani hastalığın iki temel işlevi vardır:
1-Bizi ani ölümden korumak,
2-Bize derin bir içsel değişim ve özümüzle yeniden bağlantı kurmak için büyük bir fırsat vermek.
Oysa hastalık en büyük muhafızımız ve koruyucumuz olduğu halde biz hastalığa en azılı düşmanımızmış gibi yaklaşırız.
0 yorum:
Yorum Gönder